Metoda ta jest koncepcją posiadającą własną filozofię oraz zasady pracy z pacjentem. Podstawowym celem terapii jest praca nad funkcją, której chory potrzebuje. Siła mięśni, zakres ruchu są to środki do uzyskania celu jakim jest funkcja. w koncepcji tej pacjenta postrzega się w sposób całościowy, wykorzystując do terapii silne i zdrowe regiony ciała. Umożliwia to pełne wykorzystanie rezerw tkwiących w organizmie, motywuje do dalszego działania, a co najważniejsze zapewnia bezbolesna pracę z pacjentem.
W metodzie tej to chory określa zakres i granice działania oraz ustala cele terapii. Terapeuta ma w tym wypadku rolę doradczą. Dzięki takiemu podejściu chory nawet z duża dysfunkcją zachowuje dobra motywację i jest pozytywnie nastawiony do współpracy z terapeutą. główne zasady opierają się na maksymalnym kontakcie z pacjentem poprzez bodźce manualne (odpowiedni chwyt), kontakt werbalny i wizualny.
Metoda wykorzystuje opór dawkowany przez terapeutę, trakcje lub kompresję podczas wykonywanych ruchów, impuls pobudzający rozciągnięty mięsień do skurczu lub stymulujący napięty mięsień do intensywnej pracy (tzw. stretch).
Metodę PNF stosujemy:
-
w rehabilitacji ortopedycznej;
-
w usprawnianiu pacjentów neurologicznych;
-
w terapii zaburzeń równowagi i koordynacji mięśniowej;
-
w terapii wad postawy.
